She walked out of the house. It felt like something heavy sat in her stomach—something she couldn't digest. She felt trapped. The red of the sunset in the gloomy sky looked like a bloodied dagger. She imagined stabbing herself just to pull that dark weight out.
She walked toward the sunset, wishing she could cry.
The grass and trees looked like hostile figures. She had reached the finish line, like the last runner in a marathon—no one cheering her on. She had run only for herself, and now she was too exhausted to even breathe.
Someone was approaching in the dark. She recognized the hurried steps. It was the neighbor—the woman who always asked about everyone in a rushed, overly cheerful tone. She would usually reply with a quick, “Yes, I’m good, everyone’s fine, thank you.”
This time, the woman came closer with the same smile, but a bit of surprise and caution in her voice.
“Hi, dear Marzieh. Are you okay? Hope it’s nothing serious.”
It was the first time she had called her “dear Marzieh.” She always used to say “Mrs. Marzieh.” The sudden warmth in her voice made Marzieh burst into tears.
The woman looked startled.
“Oh honey, what happened?”
Marzieh threw herself into her arms and sobbed deeply.
Next thing she knew, she was in the woman’s home. It was small, neat, and clean. The woman had brought her tea. She was no longer in a rush, no longer speaking fast.
Everything felt familiar: the house, the woman’s face, the steam rising from the tea, the smell of food on the stove...
She felt calm and light. As if, without saying a word, all that heaviness had turned into speech and left her. Now, she knew what she had to do.
از خانه زد بیرون. احساس می‌کرد چیزی اضافه در معده‌اش هست که نمی‌تواند هضمش کند. خودش را در تنگنا احساس می‌کرد. سرخی غروب در آسمان دلگیر، مثل خنجری خون‌آلود بود. احساس کرد می‌خواهد خنجری در خود فرو کند و آن سنگینِ تاریک را بیرون بکشد. قدم‌زنان به سوی غروب رفت. کاش می‌توانست گریه کند.
علف‌ها و درخت‌ها چون پیکره‌هایی متخاصم می‌نمودند. به خط پایان رسیده، مثل آخرین نفر در دوی ماراتن که هیچ‌کس تشویقش نمی‌کند. او فقط برای خود دویده بود و حالا از خستگی نای نفس کشیدن نداشت.
کسی در تاریکی داشت نزدیک می‌شد. او را از راه رفتن عجولانه‌اش شناخت. زن همسایه بود که همیشه تندتند و با لبخندی اغراق‌آمیز حال خودش و همه‌ی بستگانش را می‌پرسید و او هم سرسری جواب می‌داد که: «بله خوبم، همه خوبن، سلامت باشید.»
این‌بار هم با همان لبخند به او نزدیک شد. ولی با کمی تعجب و احتیاط. گفت:
— سلام مرضیه جان. خوبی؟ خدا بد نده.
این اولین بار بود که او را «مرضیه جان» صدا می‌کرد. همیشه می‌گفت «مرضیه خانم». صمیمیت در صدایش مرضیه را به گریه انداخت. زن دستپاچه شد. گفت:
— عزیزم چی شده؟
مرضیه خود را در آغوش زن انداخت و های های گریه کرد.
قبل از اینکه بداند چه شده، خود را در خانه‌ی زن دید. خانه کوچک و مرتب و پاکیزه بود. زن برایش چای آورده بود. دیگر نه عجول بود، نه تند حرف می‌زد.
همه چیز آشنا بود: آن خانه، چهره‌ی زن، بخار چای، بوی غذایی که روی گاز بود...
احساس آرامش و سبکی کرد. احساس کرد بدون اینکه حرفی زده باشد، همه‌ی آن سنگینی، حرف شده و بیرون ریخته. و حالا می‌داند که چه باید بکند.
Translated to English by chatGPT
