The man felt like he was in a maze and couldn’t find the way out. He was tired. Why had his life turned out like this? Where had he fallen short? He remembered his daughter’s eyes. Those captivating eyes were killing him. He didn’t know how to respond to the words in that gaze. What if his daughter realized how deeply defeated he felt inside?
His daughter was lively and smart, and popular at school. He remembered himself in school—he had never been interested in reading and writing, but he was always good with his hands and feet. He knew his own body well—and others’, too. He was the best in football. He could quickly and accurately read others' movements, and that filled him with pride. But people’s minds confused him. Most of the time, he was late in realizing others’ negative intentions, and when he did, he would hate both himself and them.
Gradually, he lost his confidence in dealing with people. As a teenager, despite having a good appearance, he was afraid of interacting with girls. Their minds were even more frightening to him. But when he fell in love, everything changed. He could read everything from her body language—read it, worship it, and love it. Love and devotion to his family warmed his being and gave him hope.
But something stood in the way of his happiness: society—a ruthless society that didn’t understand love. Power brought respect and value, no matter how you got it. He still didn’t know how to deal with people. His daughter was like the sun to him. She was kind and flexible, but she knew how to deal with bullies so they wouldn’t bother her. He had to become a better human being. He had to be able to walk among people with his head held high and chest proud—anywhere, with anyone. He had to learn the way.
Translated with chatGPT
مردی در هزارتو
مرد، خود را در یک هزارتو احساس می‌کرد و راه خروج را پیدا نمی‌کرد. خسته بود.چرا روزگارش این‌گونه شده بود؟ کجا کم آورده بود؟
به یاد چشمان دخترش افتاد. آن چشم‌های دلربا او را می‌کشت. نمی‌دانست حرف‌های آن نگاه را چگونه پاسخ دهد. نکند دخترش بفهمد که این‌قدر از درون احساس شکست می‌کند؟
دخترش، سرزنده و باهوش بود و در مدرسه محبوب.
به یاد خودش در مدرسه افتاد. هیچ‌وقت به خواندن و نوشتن علاقه‌ای نداشت، ولی همیشه با دست و پایش خوب کار می‌کرد. دست و پای خودش را خوب می‌شناخت، و دست و پای دیگران را.
در فوتبال بهترین بود. حرکات دیگران را خوب و سریع می‌خواند، و این برایش غرورآفرین بود. اما ذهن دیگران گیجش می‌کرد.
اکثر اوقات، دیر متوجه رفتار و منظور منفی دیگران می‌شد، و وقتی می‌فهمید، از خودش و دیگران بیزار می‌شد.
کم‌کم، اعتمادبه‌نفسش را در ارتباط با دیگران از دست داد. وقتی نوجوان شد، با اینکه ظاهر خوبی داشت، از ارتباط با دخترها می‌ترسید. ذهن آن‌ها حتی برایش ترسناک‌تر بود.
اما وقتی عاشق شد، همه‌چیز دگرگون شد. می‌توانست همه‌چیز را از حرکت بدن او بخواند. بخواند و بپرستد و دوست بدارد.
عشق و تعهد به خانواده‌اش، وجودش را گرم و امیدوار می‌کرد. اما مانعی بر سر راه شادی‌اش بود: جامعه!
جامعه‌ی بی‌رحمی که عشق سرش نمی‌شد. قدرت احترام و ارزش داشت؛ مهم نبود چطور به دستش بیاوری.
او هنوز نمی‌دانست با مردم چطور باید باشد. دخترش برایش مثل خورشید بود؛
دختر مهربان و منعطفی که بلد بود با قلدرها چطور رفتار کند که مزاحمش نشوند.
باید انسان بهتری از خود می‌ساخت. باید می‌توانست با سری بالا و سینه‌ای ستبر در بین مردم باشد؛ هر جایی و هر مردمی.
باید راهش را بلد می‌شد.
