„– Tak – rzekł Włóczykij. – Każdy byłby bardzo samotny, gdyby się go wszyscy bali.”
Dzisiaj przychodzę z kolejnym tomem Muminków – Kometa nad Doliną Muminków. Jest to drugi tom przygód Muminka i jego przyjaciół, który, podobnie jak pierwszy, czytało się szybko i przyjemnie, ale czego innego oczekiwać od książeczek dla dzieci?
W tej części poznajemy nowych bohaterów – irytującego Piżmowca, który straszył wszystkich kometą, która spadnie na Dolinę Muminków, poznajemy też Włóczykija, Pannę Migotkę oraz Migotka. Włóczykij był zawsze moją ulubioną postacią i w książce jest równie uroczy i najbardziej „wyluzowany” ze wszystkich bohaterów. Natomiast… wiecie, że ja całe życie żyłam w przekonaniu, że Panna Migotka jest z gatunku Muminków? I wiecie, że to nieprawda?! Panna Migotka oraz Migotek są z gatunku… migotków. A migotki zmieniają kolor pod wpływem emocji! Zupełnie tego nie pamiętam z bajek, a w książce Panna Migotka była już i purpurowa, i zielona!
Wracając do fabuły tej części – Muminek wraz z Ryjkiem próbują odnaleźć obserwatorium, żeby móc na własne oczy zobaczyć wszechświat oraz kometę. Wyruszają w podróż w nieznane, obiecując Mamie Muminka, że za kilka dni wrócą. Po drodze trafiają na Włóczykija, który od tego momentu zaczął im towarzyszyć, grając na harmonijce, śpiewając oraz opowiadając przeróżne historie. Muminek znajduje bransoletkę, która według słów Włóczykija, należy do Panny Migotki i postanawiają ją odnaleźć i oddać zgubę. Ostatecznie trafiają na Migotka i Pannę Migotkę i dalej razem podróżują.
Gdy bohaterowie dowiadują się od naukowców z obserwatorium, że kometa faktycznie leci w ich stronę i uderzy w ziemię za kilka dni – postanawiają w piątkę wrócić do Doliny Muminków, mając nadzieję, że Mama i Tatuś Muminka jakoś temu zaradzą.
Oczywiście, wiedząc, że to bajka dla dzieci, wszystko kończy się tak, jak w bajkach. I jestem ciekawa następnych przygód Muminka i jego nowych przyjaciół.
